Juli 2020. Eindelijk afgestudeerd. Maar het is komkommertijd én we zitten midden in een pandemie. Niemand zit op een “junior” te wachten. Dit zou een bijzondere periode in mijn leven moeten zijn, alle deuren zouden voor me open staan. Tenminste, zo werd het mij steeds verkocht: “De best mogelijke opleiding nu voor de beste kansen in de toekomst”. Wellicht klopt dat ook wel, en ben ik gewoon te ongeduldig (Millennials, hé?). Het is lastig deze realiteit te accepteren. Ik heb zo veel gegeven voor de belofte om het daarna beter te hebben. 

November 2017. Ik werkte aan het theoretische kader voor mijn afstudeeronderzoek. Het liefst was ik zonder theoretisch kader het veld in gegaan, maar dat is niet “hoe het wordt gedaan”. Er wordt van je verwacht dat je met een kader komt, dat je helpt de juiste vragen te stellen. Maar dat kader stel je dus op als je nog helemaal niet weet waar het eigenlijk wérkelijk over gaat. Toentertijd had ik hier ook al veel moeite mee. Ik voelde dat ik op basis van te grote veronderstellingen werkte, te veel in de theorie en te weinig in de échte wereld. Dat voelde niet goed. Maar nee, ik mocht nog niet het veld in, “ga maar eerst je theoretisch kader uitwerken, dan kun je in het nieuwe jaar met veldwerk beginnen”. Maar zo werk ik niet. En het lukte dan ook niet. Dus ging ik met twee maanden vertraging – helemaal voor niks – het veld in om vast te stellen dat het – surprise surprise – heel anders en vooral genuanceerder en ingewikkelder zat dan ik had verwacht. En dus paste mijn kader helemaal niet meer en moest ik later met iets anders komen, dubbel werk dus en weer extra tijd. Waarom deel ik dit zo uitgebreid? Omdat ik hier enorm van baal. Begrijp me niet verkeerd, dit is geen verwijt naar mijn begeleiders toe. Ik weet dat zij hun best deden. Ik baal hiervan omdat het me veel van mijn kostbare tijd heeft gekost. Ik baal hiervan omdat ik niet naar mijn eigen gevoel heb geluisterd.  

September 2020. Ik zit op de bank, helemaal verlamd omdat ik de mooiste sollicitaties stuur (al zeg ik het zelf) en één na de andere afwijzing ontvang. “Je past wel heel goed bij ons, maar we hebben nu geen plek voor een junior. Mogen we jou in onze database houden, mocht er in toekomst een leuke vacature open staan?” Ja hoor… in het begin was ik nog blij om het eerste deel van de zin, echter hoe vaker ik deze zelfde reactie krijg, des te meer raak ik teleurgesteld. Ik raakte ervan uitgeput. Ik ben eindelijk afgestudeerd naast dat ik moeder ben geworden. Geen makkelijke combinatie. Ik wil iets nieuws beginnen, iets voor mezelf. Maar nergens waar ik aanklop geven ze mij een kans. Ik mag niet eens de schappen bij de appie vullen – waarschijnlijk te duur. Ik snap het. Het zijn onzekere tijden, wellicht durven of kunnen bedrijven niet investeren en er zijn zo veel van ons. Maar dat begrip helpt mij niet verder. Ik voel dat dit niet mijn weg is. Ik loop tegen een muur, weer en weer. Ik ben ongelukkig en hopeloos dat er verandering zal komen in mijn situatie. Hoe ook? “Waanzin is steeds opnieuw hetzelfde doen, en verschillende uitkomsten verwachten.” Ik moet dus in actie komen. Mijn tijd is te kostbaar om op erkenning van anderen te wachten. 

Dus besluit ik mezélf een kans te geven en een jarenlange droom te gaan realiseren: een eigen bedrijf beginnen. Eerst aarzelend en voorzichtig. Wat zullen anderen van me denken? Zal er ik wel van kunnen leven? Maar de eerste stappen zijn gezet en ik zit meteen weer lekkerder in mijn vel. Een teken dat ik op de goede weg zit. Ik ga in gesprek en er komt een energie vrij die ik al een tijdje niet meer heb mogen voelen. Spannend is het nog steeds, dat mag het ook blijven. Als ik me daardoor maar niet laat weerhouden om door te gaan en te luisteren naar mijn gevoel. Want als ik één ding de afgelopen jaren heb geleerd, dan is het wel (naast dat controle een illusie is): Volg je gevoel en ga je eigen weg, ook al wordt je anders geadviseerd. Bang dat je het niet kan? Probeer dan maar eens iemand anders weg te gaan, dat is pas moeilijk. 

Nieuwsgierig naar wat mij beweegt?

Ik wil de wereld nog mooier maken door te inspireren en te laten zien wat er allemaal wél kan. Onderwerpen die mij bezig houden zijn divers en hebben gemeen dat ze bijdragen aan meer rechtvaardigheid, duurzaamheid of menselijkheid. Denk aan: agro-ecologische landbouw en korte ketens, circulaire economie en circulair of lokaal geld, basisinkomen, de energietransitie, en ook mentale gezondheid. Hoe maak ik hier een bedrijf van? Daarin ben ik nog zoekende. In eerste instantie richt ik mij op vormgeving en webdesign (en realisatie) voor bedrijven en organisaties die bijdragen aan mijn missie. Ben je zo’n organisatie en denk je dat ik jou kan helpen? Of wil je sparren over een van bovengenoemde onderwerpen en wat ze voor jou kunnen betekenen? Neem dan vrijblijvend contact met me op via hallo@annecarl.nl.