Na het publiceren van mijn eerste blog voelde ik vrij snel de behoefte om verder te schrijven en het artikel van meer context te voorzien. Eigenlijk wilde ik schrijven over de idee basisinkomen. Maar daar was ik nog niet klaar voor. Er zat me blijkbaar nog iets dwars dat er eerst uit moest, voordat ik verder kon. Dus dit is weer een persoonlijk verhaal. 😉

Op dit moment lees ik Brené Browns “Durf te leiden” en “Sterker dan ooit”. En dank het laatste mag ik leren om verantwoordelijkheid te pakken voor mijn verhaal, het onder ogen zien en het een ander einde te geven, om het proces even heel kort in haar woorden samen te vatten. Maar wat was mijn val eigenlijk? Niet het solliciteren en niet uitgenodigd worden. Mijn verhaal begon veel eerder, namelijk toen ik een baan waar ik gewaardeerd werd voor wie ik was, heb opgezegd om weer te gaan studeren. 

Ondanks dat ik super dankbaar ben voor al het mooie dat er sindsdien is gebeurd en de lieve mensen die ik heb mogen leren kennen, moest ik nu onder ogen zien dat ik deze belangrijke keuze in mijn leven heb gemaakt gebaseerd op wat anderen van mij verwachtten. En zelfs als ik daarbinnen naar mijn gevoel luisterde, veranderde dat er niets aan en met het aantal tegenslagen groeide de spijt die ik van de keuze kreeg. (Fun fact: Als teenager geloofde ik niet in spijt, “want dan zou ik niet staan waar ik nu sta” was mijn gedachte. Klopt, als je tevreden bent met waar je nu staat…)

Meerdere dingen zijn toen verkeerd gegaan. 1) Ik liet me beïnvloeden door logica van anderen tot ik het vertrouwen verloor in mijn intuïtie die me tot hieraan toe altijd een fijne weg heeft gewezen, mijn eigen weg. 2) Toen heb ik ook een stukje verantwoordelijkheid afgegeven. Ik ging het verhaal geloven dat als ik het advies maar zou opvolgen, ik geen fouten zou maken en een goed leven zal lijden. En 3) Ik ging het idee geloven dat mijn eigen weg een fout zou zijn. 🤯 

En vandaag begrijp ik het ineens. 

Toen ik ging geloven dat er fouten zijn ipv. ervaringen, durfde ik ze niet meer te maken, en had ik geen lef om tegen mijn omgeving in te gaan en voor mijn eigen visie te vechten. “Je zal er spijt van hebben”. Ironisch. In werkelijkheid kreeg ik steeds vaker spijt omdat ik niet het gevoel had dat ik eruit haalde wat erin zit. Ik miste de persoonlijke groei. De uitdaging. Ik miste dat ik mijn eigen ervaringen mocht maken om van te leren en groeien.

Mijn les hieruit? Ik heb dus geen omgeving nodig die mij behoedt voor een val. Dat is niet hoe ondersteuning eruit ziet. Ik heb een omgeving nodig die me aanmoedigt mijn eigen weg te gaan en die er voor me is ná de val, want dat ik ga vallen is zeker. Dit is zo essentieel voor mij, dat ik vanaf nu blijf vechten voor mijn vrijheid om ervaringen (geen fouten 😉 ) te maken. In zo’n situatie mag ik me in toekomst hopelijk herinneren aan en laten inspireren door klein meisje Anne die intuïtief wist en steeds tegen haar papa zei:

“Ik moet mijn eigen fouten maken papa, anders leer ik het niet.”

Daarom past het ondernemerschap nu ook zo goed bij mij. Het is een reis waar ik alles zelf mag invullen volgens mijn intuïtie, waarin ik mag uitproberen en vallen en opstaan. Het creatieve process is ook net zo: uitproberen en blijven uitproberen tot je het voelt. En dan verder op die weg. 

Heb je allemaal ideeën maar de uitvoering wil je niet zo goed lukken of je weet niet hoe? Ik help je graag. 

Als we samen aan de slag gaan voor een website, brochure of wat dan ook, beginnen we altijd met een kennismaking en start het traject met een aantal vragen om tot de kern te komen van je probleem/wens/boodschap. Als dat duidelijk is kan het ontwerp de boodschap ondersteunen en wordt het geheel alleen maar krachtiger. 

Stuur mij vrijblijvend een mailtje naar hallo@annecarl.nl 

Photo by Stephen Isaiah on Unsplash